بیماری لثه و دندان
پریودنتیت چیست؟
پریودنتیت بیماری التهابی مزمن دندان، لثه و استخوان اطراف آن است که با علائم کلینیکی تحلیل استخوان و لثه پیرامون دندان شیری یا دائمی همراه است. تقابل باکتری های بیماری زا و سیستم دفاعی میزبان در پیشرفت این بیماری موثر است. عوامل مختلفی اعم از موضعی و سیستمیک باعث ایجاد ژنژیویت یا التهاب لثه می شود. پلاک باکتریایی یکی از مهمترین عوامل ایجاد و توسعه ژنژیویت و پریودنتیت است. (پریودنتیت چیست؟)
درمان پریودنتیت
درمان اصلی بیماری های لثه و استخوان اطراف دندان، درمان غیرجراحی شامل جرم گیری و صاف کردن سطح ریشه است که به عنوان یک درمان اولیه پریودنتیت شناخته می شود. روش های کنترل پلاک نقش بسزایی در پیشگیری از بیماری های لثه دارند و به طور کلی روش برداشت پلاک باید به صورت مؤثر و مکرر باشد. در این عارضه برخی بیماران ممکن است به درمان غیرجراحی و جرم گیری پاسخ مناسبی ندهند. این پدیده به علت تکثیر و عفونت مجدد باکتری های باقیمانده در عمق شیار لثه است. از دیگر عوامل شکست درمان، دسترسی سخت به نواحی تقعر و تحدب ریشه ها است. به دلیل محدودیت در دسترسی به نواحی عمیق شیار لثه ، نیاز به درمان های جانبی جهت جلوگیری از تکثیر میکروبی پس از برداشت حرفه ای پلاک ضروری است و باعث بهبود نتایج درمانی می گردد. در چنین وضعیت های کلینیکی، درمان های جدیدی به عنوان درمان واحد یا یک درمان مکمل، همراه با جرم گیری و صاف کردن سطح ریشه مورد استفاده قرار می گیرند که باعث افزایش اثربخشی درمان غیرجراحی و حصول سلامت طولانی مدت پریودنتال، به خصوص در بیمارانی که به درمان جرم گیری پاسخ مناسبی نداده اند، می شود. هدف از درمان های کمکی موضعی، رساندن عوامل درمانی به عمق پاکت و ایجاد غلظت مناسب و پایداری از این مواد در محل ایجاد بیماری است. در این زمینه آنتی بیوتیک ها و سیستم های لیزری متفاوتی استفاده شده اند. استفاده موضعی در محل لثه از آنتی بیوتیک ها نسبت به استفاده خوراکی ارجح است. داروهای موضعی مسمومیت ندارند، مقاومت دارویی ایجاد نمی کنند و با ایجاد غلظت بالاتری از دارو در موضع باعث افزایش اثر درمانی و آنتی باکتریال می شوند. با استفاده از عوامل موضعی می توان غلظت بالاتری از عامل درمانی را در ناحیه بیماری با حداقل دوز سیستمیک و بدون ایجاد عوارض جانبی به دست آورد، با این روش می توان غلظت های بالاتری از عامل درمانی را در نواحی زیرلثه ای نسبت به استفاده خوراکی دارو به دست آورد. در برخی افراد حساسیت به آنتی بیوتیک وجود دارد که کاربرد این مواد را محدود می کند و طیف گسترده پاتوژن های دهان نیازمند آنتی بیوتیک تراپی وسیع می باشد.
کلرهگزیدین چیست؟
کلرهگزیدین مؤثرترین ماده در کنترل شیمیایی پلاک می باشد که باعث کاهش در پلاک و التهاب لثه می شود. استفاده موضعی از کلرهگزیدین در درمان های پریودنتال مفید است؛ مکانیسم این اثر شامل کاهش شکل گیری پلیکل ها، تغییر در چسبندگی باکتری ها به سطوح دندانی و تغییر در دیواره سلولی باکتری و متعاقب آن مرگ باکتری است. انواع متفاوتی از انواع کلرهگزیدین در درمان بیماری های پریودنتال تست شده اند. کلرهگزیدین به صورت ژل با غلظت های مختلف، وارنیش، دهانشویه و ناقل های متفاوت استفاده شده است. استفاده از کلرهگزیدین عوارضی مانند قهوه ای رنگ شدن دندان ها و زبان و ترمیم های سیلیکات و رزین، اختلال گذرا در حس چشایی را به همراه دارد و علاوه بر این طول عمر چندانی در دهان ندارد. ژل علاوه بر ایجاد غلظت بالای کلرهگزیدین، دارای خاصیت چسبندگی به بافت و آزاد سازی تدریجی مواد حل شده می باشد. این ژل دارای ۵/۱ درصد کلرهگزیدین است و حداقل تا دو هفته در مایع شیار لثه ای آزاد می گردد و خاصیت باکتریوسیدالی بسیار بالاتر از میزان مورد نیاز جهت مهار بیماری زایی پریودونتال دارد. ژل به دلیل خاصیت چسبندگی به بافت مدت زمان بسیار بیشتری از سایر حامل ها در شیار لثه ای باقی می ماند، در این زمان به آزادسازی کلرهگزیدین ادامه می دهد و بدون نیاز به حذف مکانیکی از پاکت شسته می شود.
در تیم دندانپزشکی نیل، درمان بیماری های لثه ای و استخوان اطراف آن، توسط تیم تخصصی لثه انجام می شود. درمانی که در محیطی آرام و بر پایه ی استانداردهای درمانی روز دنیاست.
